Verandering is de enige constante (niets is voor altijd)

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Het was op een mooie dag aan het eind van de zomer. De zon stond al wat lager en de avonden werden weer wat frisser. Het licht was betoverend, niet meer zo fel, mooi gefilterd en het leek al wel haast of de bladeren al wat van hun groene kleur loslieten.

Ik voelde de verandering van het seizoen. Het was net of mijn lichaam zich hieraan synchroon bewoog. Mijn lichaam voelde anders, wat onwennig misschien ook wel. Ik merkte dat het eerst aan mijn cyclus. Ik raakte daar best van in de war, werd er ook onzeker van. Daar, waar ik vroeger altijd de klok gelijk op mijn cyclus kon zetten, was dat niet meer zo.

Ik stond op het punt van verandering.

Al wilde ik daar toen nog niet aan. Eerst lukte het nog om mijn kop in het zand te steken. Om gewoon door te gaan zoals ik altijd al deed. Ik moffelde de klachten weg en deed alsof ik nergens last van had.

Maar op een gegeven moment begon ook dat te schuren. Ik vergat regelmatig dingen en had het voortdurend warm. Ik wist het : ‘het moment was daar’, ik moest de waarheid in de ogen kijken. Op dat moment leek het nog een vijand. Mijn jeugdige meisjesbestaan was op zijn retour.

Zoals met elke verandering stond ik niet te springen van blijdschap. Het liep toch allemaal zo lekker? Dan zeggen ze zo mooi, je moet de verandering omhelzen. Nou echt niet! Nu weet ik dat het omarmen van veranderingen geen vanzelfsprekendheid is voor de meeste mensen. In ons brein is de primaire reactie dat een verandering als gevaar wordt gekenmerkt. Als er wat meer tijd overheen gaat kunnen we deze reactie dan weer bijstellen.

Hoe bizar dat werkt. We hebben door de jaren heen heus wel geleerd dat niets blijvend is. Dat alles aan verandering onderhevig is en dat proberen je ergens aan vast te houden geen zin heeft. En als je dat tegen beter weten in probeert, het proces er niet gemakkelijker op wordt. Constant uitgedaagd worden om op de golven te gaan surfen en soms lijkt het dan ook nog dat de surfplank even zoek is. Dat voelt als lopen over water….. en dan is het niet gek dat je af en toe kopje onder gaat.

Als je er middenin zit lijkt het eindeloos te duren. Dat het nooit meer overgaat.

Terwijl we best weten dat verandering een continue proces is. Het wordt na een lange nacht, gewoon weer dag en na de zomer komt de herfst. Dus probeer te leven in het moment. Doe het stapje voor stapje, dag voor dag. Vele kleine stapjes maken immers ook grote stappen. Genietend en accepterend van dat wat is. Met liefde en mildheid bij jezelf naar binnen kijken. Wat wil er gezien worden, wat mag er in het licht worden gezet, waar mag jouw aandacht naar toe.

Met als doel om nog beter voor jezelf te zorgen, om nog meer te kunnen leven vanuit jouw vrouwelijke kracht. Maar waar begin je dan, dat is een veelgestelde vraag.

Begin met het hebben van aandacht voor je lijf. Zorg voor gezonde voeding, eet weinig suikers, wees zuinig met alcohol, stop met roken, beweeg voldoende, train je spieren, zorg voor een goede nachtrust en voldoende ontspanning zijn de meest gehoorde antwoorden. Dat werkte voor mij ook uitstekend, maar dan wel aangevuld met: Veel lachen, soms huilen, dat doen waar ik blij van word, genieten van de natuur, het wonder zien in alles, absorberen, leren, nieuwe dingen doen, kijken met de onbevangenheid van een kind en me heerlijk onderdompelen in dat wat LEVEN heet.

Dat maakt dat het allemaal wat luchtiger blijft, een prachtige periode waar elke vrouw doorheen gaat. Om daarna de vruchten te mogen plukken, een nog fijnere, blijere en sprankelende jij.

Ik heb ervaren dat hierover sparren met gelijkgestemden helpt. Even je verhaal vertellen en luisteren naar het verhaal van de ander kan heel verhelderd werken. Lijkt jou dit ook plezierig? Plan dan vrijblijvend een gesprek.

Ik zou het leuk vinden om je binnenkort een keer persoonlijk te spreken.

Groetjes van Judith:-)